Literatura realizmu socjalistycznego

Książka ta analizuje funkcję poetyki realizmu socjalistycznego: Po pierwsze, w odniesieniu do do doktryn mimetycznych sztuki, zgodnie z którymi sztuka nie powinna być celem samym w sobie, lecz powinna być obrazem życia, nowej rzeczywistości i służyć celowi, idei, stanowi idealnemu, kończąc się w przesadach o charakterze typowym dla gatunku powieści (doktryna mimetyczna Arystotelesa) oraz w przesadach o charakterze eulogicznym w typie literackim poematu lirycznego i poezji (doktryna mimetyczna Platona).Po drugie, realizm socjalistyczny rozwijał się w kontekście absolutnego porządku znaczeniowego (takim był komunizm) i w pełni służył dwóm podstawowym paradygmatom reżimu komunistycznego, którymi były: - ustanowienie "Socjalistycznego Status Quo" i budowa "Nowego Człowieka". Tak więc literatura socrealistyczna jako taka jawi się, odpowiednio, raz jako absolutny romantyzm, raz jako realizm schematyczny, bardziej niż jako wyraz ciągłości romantycznych i realistycznych tradycji literackich, jest w istocie ich największym zaprzeczeniem.Wreszcie, ten schemat sprawia, że literatura realizmu socjalistycznego, tak jak sztuka naprawdę nie powinna być, staje się sztuką fałszywą i odczłowieczoną.