Narody semickie

Od trzeciego tysiąclecia p.n.e. do Dvurechye z syryjskich stepów zaczęły wkraczać semickie plemiona hodowców bydła. Język tej grupy semickich plemion nazywany jest akkadyjskim lub babilońsko-asyryjskim, zgodnie z tymi późniejszymi nazwami, które ta grupa Semitów nabyła już w Dvurechye. Początkowo osiedlili się w północnej części kraju, przenosząc się do rolnictwa. Następnie ich język rozprzestrzenił się również na południową część Dwurechii; pod koniec trzeciego tysiąclecia nastąpiło ostateczne wymieszanie ludności semickiej i sumeryjskiej. Poszczególne plemiona semickie w tym czasie stanowiły większość ludności pasterskiej w Azji Zachodniej; ich terytorium osiedlania się obejmowało syryjski step, Palestynę i Arabię. Obecność kilku semickich słów w starożytnych tekstach sumeryjskich świadczy o bardzo wczesnych relacjach między Sumerami a pasterzami semickich plemion. Na terytorium zamieszkałym przez Sumerów pojawiają się wówczas plemiona semickie. Już w połowie trzeciego tysiąclecia semickie plemiona na północy Dwurechye Semites zaczęły być spadkobiercami i następcami kultury sumerskiej. Najstarszym z założonych przez Semitów miast był Akkad, położony nad Eufratem.