Lustro Pośredniczącej Imaginacji

Praca ta jest próbą poszukiwania odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób koncepcja dolnej części duszy w interpretacji późno neoplatońskich komentatorów Arystotelesa, związana z pojęciami wyobraźni (fantazji), intelektu biernego i pneumatyki, została przyjęta i zaadaptowana w procesie kształtowania się chrześcijańskiej nauki o funkcjonowaniu i znaczeniu religijnych obrazów. Etapy rozwoju tej nauki znalazły swoje miejsce m.in. w pismach Grzegorza z Nyssy, Ps. Dionizego Areopagity, Maksyma Spowiednika i Jana Damaszkańskiego, w ich dążeniach do znalezienia technicznego narzędzia do wyrażenia tematu mediacji między sferą niebiańską a duszami ludzkimi, ze względu na Odkupienie Umysłu Mądrości Wcielonej, które usprawiedliwiało liturgię chrześcijańską, sztukę i świętych ludzi jako żywych i ukazanych ikon Boga.