Świat = camera lucida czy camera obscura?

Oprócz portretów kogoś bliskiego, w wierszach pojawiają się również portrety poetów – które w nich samych wzbudzają takie same odczucia, co i w innych, mianowicie zadziwienie i niedowierzanie – czasem – sentyment. Pisarz mierzący się ze swoim zdjęciem jest tak samo wobec niego „bezbronny” jak każdy, kto porównuje swe odbicie w lustrze ze swoim portretem sprzed lat. (...) Poezja bardzo łatwo „przyswaja” fotografię. Krótka forma wiersza idealnie nadaje się do przekazywania ulotnych i często nieoczywistych momentów uchwyconych przez migawkę aparatu fotograficznego. Stąd powstawanie utworów inspirowanych fotografią, które wykorzystują terminologię fotograficzną bądź mechanizmy rządzące sztuką fotografii. Niewątpliwie zdjęcia są poetom niezwykle „bliskie”, niezależnie od tego, czy znajduje się na nich ktoś bliski, czy oni sami.