Kosmologia puraniczna

Purany, wraz z eposami (Mahabharata, Ramajana) nazywane piątą Wedą, to najobszerniejszy dział piśmiennictwa staroindyjskiego. Przypuszcza się, że liczba dwuwierszy całego zbioru może sięgać 2 000 000. Dla wiernych stanowią one encyklopedię mitów, wierzeń, obrzędów oraz wykładnię życiowej filozofii. Niniejsze opracowanie przybliża strukturę puranicznej rzeczywistości, w której operują bohaterowie eposów. Dodatkowo przedstawiona jest natura puran jako gatunku literackiego, zmieniające się poglądy na znaczenie i metodologię badań nad puranami, oraz konflikt między indyjską empiryczną wiedzą astronomiczną (siddhanta), a klasyczną kosmologią epicką. Analiza kosmologii opiera się na tekście Bhagawata-purany. Szczegółowo przedstawiony jest obraz ziemi (Dźambudwipa) z umieszczoną w centrum górą Meru, otaczającymi ją kolistymi wyspami i oceanami. Obraz wspólny dla wyobrażeń tradycji buddyjskiej, dźinijskiej i bramińskiej.