Dzieje Apostołów i Apokalipsa

"Dzieje Świętych Apostołów" z punktu widzenia nauki to najnowsza książka Nowego Testamentu, powstała pod koniec I-go początku II wieku n.e.Jest to próba sformalizowania historii kształtowania się chrześcijaństwa.Zgodnie z chrześcijańskimi opowieściami odzwierciedlonymi w tych dziełach, kaznodzieje nowej doktryny w miastach wschodnich prowincji Cesarstwa Rzymskiego głosili, podobnie jak w Palestynie, w synagogach.Apokalipsa jest jedyną proroczą księgą Nowego Testamentu. Książka powstała prawdopodobnie pod koniec lat 60. i na początku 70.I wieku naszej ery, podczas prześladowań chrześcijan.Autor, którego imię brzmi Jan, został wygnany na wyspę Patmos na Morzu Egejskim i często utożsamiany jest z autorem Ewangelii Jana,choć istnieją poglądy, że byli to różni ludzie. Jan był ściśle związany z judaizmem, światopogląd autora Apokalipsy odzwierciedlał najwcześniejszy etap w historii chrześcijaństwa.Do tego czasu rodzące się chrześcijaństwo nie rozwinęło jeszcze swoich podstawowych dogmatów, na przykład, nie ma pojęcia o trójcy,tekst zawiera jednego boga, Boga Wszechmogącego,czyli tego samego żydowskiego boga Jahwe, nie ma pojęcia o religii miłości, nienawiść do Rzymu objawia się wszędzie.