Zespół Sanjada-Sakati-Richardsona-Kirka

Zespół ciężkiego spowolnienia wzrostu, upośledzenia umysłowego i przewlekłej hipokalcemii spowodowanej niedoczynnością przytarczyc po raz pierwszy został zgłoszony przez Sanjada, Sakatiego i Abu-Osbę w 1988 roku. Zespół ten został jednak po raz pierwszy w pełni opisany w 1990 r. przez Ricky'ego J Richardsona z Sick Children Hospital of Great Ormond Street w Londynie i Jeremy'ego MW Kirka z St Bartholomew's Hospital w Londynie. Richardson i Kirk podkreślili, że to skojarzenie wcześniej nieopisanych wrodzonych anomalii stanowiło nowy zespół, który zaobserwowano u ośmiorga dzieci pochodzenia środkowo-wschodniego. Uważali oni, że wczesne rozpoznanie tego rzadkiego zaburzenia może zmniejszyć związaną z nim zachorowalność i śmiertelność. Łączna liczba zgłoszonych pacjentów z zespołem Sanjada-Sakati-Richardsona-Kirka wynosi 103. Zespół Sanjada-Sakati-Richardsona-Kirka nie był wcześniej zgłaszany w Iraku. Głównym celem tej książki jest opisanie pierwszego przypadku tego zespołu w Iraku, którym jest przypadek numer 104 na świecie.